استاد گفت 5...

گفتم: که سوخت جانم از آتش نهانم
گفت: آن که سوخت او را، کی ناله و فغان است!

شاگرد گفت 4...

سوختم

شاگرد گفت3...

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد/ در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

استاد گفت 4....

بر باد فنا تا ندهی گرد خودی را/ هرگز نتوان دید جمال احدی را

جان ها فلکی گردد اگر این تن خاکی/ بیرون کند از خود صفت دیو و ددی را

ما از کتب عشق نخواندیم و ندیدیم/ جز درس و خط بی خودی و بی خردی را

یا بوسه مزن بر لب مینای محبت/ یا در خم توحید فکن نیک و بدی را

شاگرد گفت2 ...

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم /و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم

نه روی رفتنم از خاک آستانه دوست /نه احتمال نشستن نه پای رفتارم

کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست /سفر کنید رفیقان که من گرفتارم

نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما/نمی‌کند که من از ضعف ناپدیدارم

اگر هزار تعنت کنی و طعنه زنی / من این طریق محبت ز دست نگذارم

مرا به منظر خوبان اگر نباشد میل / درست شد به حقیقت که نقش دیوارم

در آن قضیه که با ما به صلح باشد دوست / اگر جهان همه دشمن شود چه غم دارم

به عشق روی تو اقرار می‌کند سعدی /همه جهان به درآیند گو به انکارم

کجا توانمت انکار دوستی کردن /که آب دیده گواهی دهد به اقرارم

استاد گفت3...

هر که از تن بگذرد جانش دهند/ هر که جان را باخت، جانانش دهند

هرکه در سجن ریاضت سر کند/یوسف آسا مصر عرفانش دهند

استاد گفت2...

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب/ ما را زباده گلگون خراب کن خراب

شاگرد گفت1...

پیر مغان جزای عمل زود می دهد/ تا توبه کرده ام به خمارم عذاب کرد

استاد گفت1...

 

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت

 از سَمَک تا به سمایش  کشش لیلا برد

 

من به سرچشمۀ خورشید نه خود بردم راه

 ذرّه ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

 

من خَسی بی سروپایم که به سیل افتادم

 او که می رفت مرا هم به دل دریا برد

 

جام صَهبا زکجا بود مگر دست که بود

 که درین بزم بگردید و دل شیدا برد

 

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی

 خم ابرویت مرا دید و زمن یغما برد

 

همه دل باخته بودیم و هراسان که غمت

 همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد

 

 علامه سید محمد حسین طباطبایی

صلی الله علیک یا رسول الله

بسم الله الرحمن الرحیم

این صدا را بشنو ای مهربان

می دانم که می بینی مرا. قبلا این قدر نزدیک نمی دیدم نگاهت را. اما حالا چند وقتیست به مدد راهنمایی های آن بنده عزیزت

کمی بیشتر از اندکی می فهمم. لااقل می فهمم که داری جا به جایم می کنی میان حوادث. این روزها از همیشه دلتنگترم چون

علاوه بر امتحانات سنگینت درد را بیشتر می فهمم. و از همه بدتر اینکه می فهمم چه قدر مسئولم و چه قدر ناچارم به تسلیم

و بنده بودن چه قدر جانکاه می شود برخی روزها. تنها شب مرهم می تواند باشد. شب نامحدود است و سنگین و درکش...

و حالا می شود چشید مزه این آیه را که - انسان را در رنج آفریدیم- انسان را در رنج آفریدند تا ... آه بکشد و بگوید در کشاکش

درد" یا حسین"، و  حسین گویی عصاره جان کسیست که خود جان عالم است.

و من جامانده ای از غافله با کوهی از بی خبری، بی خبر از اینکه او راضیست یا خیر؟ بی خبر از اینکه عاقبت الامر با این بی سروپا

چه خواهند کرد.